قاعده طلایی یا Golden Rule در علم اقتصاد قانون یا قاعده طلایی اشاره به مصارف و هزینه‌های دولت‌ها داشته و به دولت دیکته می‌کند که او تنها برای اهداف سرمایه‌گذاری می‌تواند قرض کند، و نه برای تامین مالی هزینه‌های جاری.

به بیانی دیگر، چنانچه دولت تصمیم بر دریافت تامین مالی (با فروش اوراق قرضه دولتی) برای پروژه‌های سرمایه‌گذاری گیرد، این پروژه‌ها باید برای نسل‌های آینده منافعی را در بر‌داشته باشد و هزینه‌های جاری باید تنها توسط مالیات فعلی که طبیعتا از نسل فعلی دریافت می‌شود پوشش یابد.

این قانون یک اصل اخلاقی است که ریشه در عقاید دینی در ادیان مختلف دارد و در دین مبین اسلام نیز بدان اشاره شده است و در قرآن کریم و روایات پیامبر (ص) و دیگر معصومین به آن توجه خاصی شده است.

قاعده طلایی در قالب اصول اخلاقی بصورت ذیل بیان شده است:
– شخص باید به گونه‌ای با دیگران رفتار کند که دوست دارد دیگران در شرایط مشابه با او آن‌گونه رفتار کنند (شکل مثبتِ قاعده)

– شخص نباید به گونه‌ای با دیگران رفتار کند که دوست ندارد آن‌گونه با او رفتار شود (شکلی منفی و منعیِ قاعده؛ که گاه «قاعده نقره‌ای» یا «قاعده سیمین» خوانده می‌شود)