شواهد بسیاری وجود دارد که شمش طلا در قرن ۱۷ میلادی در لندن معامله و دادوستد می‌شده است. اعضای اصلی این بازار در آن زمان خانواده‌های موکاتا و گولدز مید بودند. با معرفی سیستم نقره مرجع در سال ۱۸۹۷ و طلای مرجع در سال ۱۹۱۹، این بازار ساختار واقعی‌تری به خود گرفته و به سازمان LBMA فعلی نزدیک شد. رشد فزاینده قیمت طلا و نقره ناشی از تنش‌های سیاسی و اقتصادی در اوایل دهه ۱۹۸۰ موجب توجهات بیشتر به بازار طلا از سوی سرمایه‌گذاران شد. افزایش تعداد فعالان این بازار از یک‌سو و تصویب قانون خدمات مالی در سال ۱۹۸۶ از سوی دیگر نهایتاً به تشکیل نهاد LBMA منتج گردید.
یکی از وظایف اصلی LBMA به‌طورکلی انتشار فهرست مشخصه‌های طلای مرغوب است. ازنظر LBMA طلای مرغوب به شمشی اطلاق می‌شود که عیار آن ۹۹۵، وزن آن ۴۰۰ اونس و بر روی آن مهر شرکت ذوب کننده و پالاینده قابل‌مشاهده باشد؛ اما مهمترین وظیفه LBMA در مورد طلا، تعیین قیمت مرجع است. این قیمت برای کلیه تاجران طلا به‌عنوان یک مرجع قیمتی تلقی می‌شود. بااینکه معاملات بین خریداران و فروشندگان باقیمت‌های متفاوتی صورت می‌گیرد اما درنهایت تسویه این معاملات بر مبنای قیمت مرجع صورت می‌گیرد.
فرایند تعیین قیمت مرجع طلا در LBMA بدین‌صورت است که نمایندگان ۵ خانه شمش لندن که تجار بزرگ بازار طلا هستند دو بار در روز در ساعت ۱۰:۳۰ صبح و ۱۵:۳۰ در ساختمان تاریخی روتسچایلد دورهم جمع می‌شوند. سپس این اعضا سفارش‌های موردنظر خود اعلام و رئیس این کمیته با نزدیک کردن قیمت‌های اعلام‌شده و توافق بین ۵ عضو، قیمت مرجع را تعیین و اعلام می‌نماید. بعد از اعلام قیمت مرجع، اعضای ۵ گانه مذکور قیمت تعیین‌شده را به نهادهای واسطه‌ای یا کارگزاری‌های خود و ایشان نیز به مشتریان خود اعلام می‌کنند. اگر تقاضای خرید مشتریان از میزان فروش آن‌ها پیشی بگیرد قیمت طلا افزایش و اگر عرضه از تقاضا بیشتر باشد قیمت طلا کاهش خواهد یافت.